Onbevreesd en onbegrensd

Anna Gasser ontdekte pas als 18-jarige haar passie voor snowboarden. Elf jaar later heeft zij een verpletterende indruk achtergelaten op de Olympische Spelen en wereldkampioenschappen, was ze twee keer Oostenrijks sportvrouw van het jaar en is ze de eerste vrouw die erin slaagde enkele ongelofelijk moeilijke sprongen te maken. We praten met haar over moed, mentale kracht en haar innerlijke drive om zichzelf altijd te willen verbeteren.

Je staat bekend om jouw gedurfde sprongen die je gerust stunts kunt noemen. Hoe bedenk je nieuwe tricks?
Bij snowboarden is het heel belangrijk wat er in je hoofd gebeurt. Voordat ik een sprong uitvoer, heb ik deze in gedachten al honderd keer gedaan. Sterker nog, er zijn tricks waarover ik al vier jaar nadenk en die ik nog steeds niet in de sneeuw heb uitgeprobeerd.

Je ziet het scenario dus helemaal voor je?
Jazeker, maar het is eerder een gevoel. Voordat ik bijvoorbeeld mijn eerste double cork probeerde, had ik het eerste deel van deze trick al diverse keren fysiek geprobeerd, zodat ik het bijbehorende gevoel kende. Vervolgens visualiseerde ik de sequentie en probeerde ik te ervaren hoe het zou zijn als ik een tweede keer over de kop ging. Ik had al zo vaak naar deze trick gekeken en de bewegingen vanuit alle hoeken bestudeerd. Tegen de tijd dat het mij ook lukte, voelde dat al volkomen vanzelfsprekend, alsof het niet mijn eerste keer was.

Waar tover je de moed vandaan om twintig meter boven de grond meerdere keren een salto te maken?
Ik ben altijd al een wildebras geweest. Ik ben niet bang in de lucht. Zo sprong ik als 10-jarige al van een tien meter hoge duikplank en meer van dat soort fratsen. Met snowboarden ging het net zo. Ik raakte al snel verveeld op de kleine kickers. Ik wilde meer: grotere sprongen, meer vooruitgang. Het geeft me echt een kick om iets nieuws en ongelofelijks te leren. Ik krijg gewoon geen genoeg van die twee, drie seconden airtime als je van een grote kicker springt.

Wat ervaar je eigenlijk tijdens een jump?
Alsof de wereld even stilstaat. Zodra ik de lucht inga, hoor of zie ik niets meer. Ik ben volledig in het hier en nu. Dat gevoel kan ik bijna niet beschrijven. Het is of ik door een tunnel ga en die bij de landing pas verlaat. Dat is heel bijzonder en daarom ook een beetje verslavend.

Hoe belangrijk is intuïtie voor je?
Ik volg vaak mijn intuïtie; tijdens een sprong altijd en ook tijdens de meeste wedstrijden. Zelfs tijdens de Spelen heb ik op het allerlaatste moment een beslissing genomen. Vlak voor mijn laatste sprong deed ik iets anders dan ik had gepland. Meestal gaat het goed als ik naar mijn buikgevoel luister. Blessures zijn vaak het gevolg als ik ertegenin ga.

Een sportcommentator zei ooit over jou: “Ze ziet niet wat er is, maar wat er kan zijn.” Wat bedoelde zij daarmee?
Dat was mooi om te horen. Strikt genomen ben ik helemaal geen goede wedstrijddeelnemer, omdat ik altijd volledig voluit wil gaan. Tactisch gezien is dat niet altijd het slimste om te doen, maar ik ben nou eenmaal niet tevreden als ik niet alles mag geven. Daarom ben ik een risicofactor in wedstrijden: ik eindig in de top drie of juist helemaal achteraan omdat ik weer eens iets speciaals wilde doen.

Welke overwinning betekent het meeste voor jou?
Dan denk ik aan een wedstrijd helemaal aan het begin van mijn sportcarrière, waarin ik mijn eerste prijzengeld won. Je moet weten dat ik destijds zonder steun van een coach, koepel of federatie aan deze sport begon. Ik was volledig op mezelf aangewezen en de financiële druk was hoog. Iedereen vertelde me dat ik te oud was om door te breken. Ik moest snowboarden maar vergeten en lekker gaan studeren. Die wedstrijd winnen en het prijzengeld incasseren kwamen op een perfect moment. De boodschap was luid en duidelijk: ik kan dit, ik ga niet iets anders doen. De waarheid is trouwens dat ik helemaal niet won, maar derde werd, maar ik stond wel mooi op het podium na een strijd tegen de besten van de wereld.

Jij doet aan de freestyle-disciplines slopestyle en big air. Welke geeft de grootste adrenalinekick? En wat vind je zelf het leukste?
Het hangt ervan af welke de grootste kick oplevert. Voor slopestyle ben ik nerveuzer, omdat je foutloos een lang en moeilijk parcours moet afleggen. Tijdens big air daarentegen probeer je de moeilijke tricks vaker uit te voeren, zodat mijn hart ook dan in mijn keel klopt. Niet vanwege het wedstrijdaspect, maar omdat ik iets wil laten zien dat me nog niet eerder is gelukt. Tijdens big air moet ik me op één ding focussen en dat doe ik het liefste. Van een slopestyle-overwinning word ik dan weer erg blij, omdat ik daarin niet zo vaak succesvol was als in big air.

Je hebt al zoveel bereikt. Hoe blijf je dan gemotiveerd?
Ik vind het belangrijk om me continu te verbeteren. Stilstand is achteruitgang. Mijn dag is helemaal geslaagd als me iets nieuws lukt.

Heb je als topsporter dan nog niet gepiekt?
Nee en ik vind ook dat je zo niet moet denken. Als ik zou vinden dat ik tegen grenzen aanloop, zou ik er waarschijnlijk mee stoppen, in elk geval als professional. Ik denk er niet vaak over na wanneer dat moment komt, want dat zou me maar belemmeren in mijn doen en laten.

Weet je desondanks al wat je na jouw snowboardcarrière wilt gaan doen?
Ik hoop alleen maar dat als het moment daar is, ik iets heb waar ik net zo gepassioneerd van raak. Ooit wil ik moeder worden; dat is in elk geval het algemene idee. Wat mijn werk betreft zie ik mezelf wel iets creatiefs doen, bijvoorbeeld met film of fotografie. Achter de camera hè, niet ervoor.

Je bent de eerste vrouw die een aantal krankzinnige jumps heeft gemaakt. Leveren die een andere sensatie op dan wedstrijdzeges?
Om eerlijk te zijn was het uitvoeren van de triple cork het mooiste moment uit mijn carrière en niet het behalen van olympische medailles. De reden? Deze sprong was nog nooit eerder gedaan. In de VS vroegen mensen me of ik de eerste vrouw was die een triple had gemaakt, ondanks dat ik in diezelfde periode een olympische gouden plak had gewonnen. Zo’n mijlpaal behalen en de sport als geheel een boost geven, vind ik veel belangrijker dan welke titel dan ook.

Wanneer stoot jij tegen je eigen grenzen aan?
Als er dingen gebeuren waar ik geen controle over heb, zoals blessures. Daar kan ik niet tegen. Ik vind dat het zwaarste element in deze sport. Ik ben niet zo goed in aan de zijlijn zitten en toekijken terwijl anderen dingen doen die ik ook leuk vind. Op dat vlak heb ik nog wel wat te leren.

Als kind wilde ik al in de hoogste bomen klimmen. Grenzen verkennen zit in mijn bloed. Dat zie je ook terug in mijn snowboarden. Vaak ging ik te snel en te ver, wat past bij iemand die haar eigen grenzen niet kent. En dan gebeurt er iets onfortuinlijks en zit je gedwongen stil. Vaak zitten grenzen echter alleen maar in je hoofd. En dan staan ze in de weg van datgene wat je wilt bereiken. Je moet er dus niet te vaak aan denken.

Vraag je meer van jezelf dan anderen van je vragen?
Ik denk dat iedere atleet die op olympisch niveau presteert de lat voor zichzelf heel hoog legt. Anders bereik je de top niet. Wel zal voor iedereen een andere motivatie gelden. Ik hecht niet zo’n waarde aan eerste plekken. Ik wil vooral mezelf steeds weer overtreffen.