Om te begrijpen wat Reisinger bedoelt, is het goed om te weten waarom zijn werken zo vaak roze van kleur zijn en organische vormen hebben. Hij houdt zich intensief bezig met de band tussen mens en natuur. Zijn belangrijkste inspiratiebron zijn kristallen, bloemen en de vorm en textuur van het menselijk lichaam. Reisinger meent dat de connectie met alles dat leeft, juist in een digitaal tijdperk belangrijker dan ooit is. Het tweede belangrijke aspect dat Reisinger in zijn processen prikkelt, is de emotie die ontstaat bij het kijken naar zijn werken. Tegenstellingen spelen daarin een grote rol, want Reisingers designs zijn conceptueel en erg modern, maar tegelijkertijd ook toegankelijk. De landschappen zijn surrealistisch, maar ogen eveneens vertrouwd en op subtiele wijze gevoelig. Het is precies deze mengvorm van vervreemding en vertrouwdheid die Reisingers ontwerpen zo bijzonder maken.
Hij heeft het zelf vaak over “natuurlijke materialen” en dat klinkt verwarrend analoog. Hij doelt echter op de gevoelens die de materialen oproepen, zoals bijvoorbeeld in het digitale Winter House dat hij samen met de Spaanse architect Alba de la Fuente ontwierp. In dat huis zou je willen wonen en verblijven. Het maakt in feite niet uit of het echt of virtueel is. Voor Reisinger is het duidelijk wat ons in de toekomst beweegt, namelijk ideeën die ons raken zonder dat wij ze hoeven aan te raken. Het project is voor de Reisinger Studio de eerste stap richting uitbreiding naar een metaverse architectenbureau.